Dag 4 - Back to the roots part 1

Planning: Sukabumi (8/7)

Ik droomde dat een vriendinnetje van mij kleding aan het stelen was van de winkel waar zij werkte. Ik zei: "ah joh, daar merken ze niks van" en terwijl ik haar bleef aanmoedigen om meer te stelen, veranderde mijn stem in een soort gemekker/gezang. Toen schrok ik wakker en bleek dat gemekker/gezang het ochtend gebed te zijn van de moskee om de hoek bij ons hotel, wat keihard door een luidspreker werd "gezongen". Ik keek op mijn telefoon: 4:30. Pff, lekker wakker worden.

Ik wilde muziek gaan luisteren met mijn oordopjes, maar deze zaten helemaal in de knoop. Net op het moment dat ik ze bijna uit de knoop had gehaald, stopte het gebed. Ik probeerde weer te slapen, maar na 10 minuten begon het opnieuw. Inmiddels was het 5:00 en kon ik beter wakker blijven. We zouden om 6:00 namelijk gaan ontbijten, omdat we om 6:30 door Lisette en Santoso opgehaald werden. Vandaag stond Sukabumi op de planning, plaats uit mijn opa's jeugd. Nadat hij op Borneo is geboren en op verschillende plaatsen heeft gewoond, woonde hij tot zijn 8e in Cimahi. Toen zijn vader overleed is hij in een kindertehuis in Sukabumi (vroeger Soekaboemi) geplaatst. Daar heeft hij 6 jaar gewoond tot de Japanners binnen vielen en hem weer terug naar huis stuurde. Hij was toen 14 jaar.

Ik was ontzettend benieuwd en keek heel erg uit naar dit gedeelte van de reis. Ik vind het gek om me te beseffen dat dit het land is waar mijn opa en oma opgegroeid zijn. Zo normaal als Nederland voor mij is, was Indonesië voor mijn opa en oma. Dit was hun thuis, niks anders gewend. Ik probeerde me de hele tijd voor te stellen hoe dat zou voelen. Ook probeer ik me gebeurtenissen te herinneren van toen ik 8 of 14 was. De leeftijden waarop er veel in het leven van mijn opa veranderde. Toen ik 8 was, zat ik in groep 4. Leerde ik mijn eerste tafels, was ik geobsedeerd met paarden en speelde ik elke vrije minuut buiten "op het pleintje". Opa zijn vader overleed toen hij 8 jaar was en werd toen weg gehaald van zijn moeder en met zijn oudste broers en zussen in een kindertehuis geplaatst. Toen ik 14 was, zat ik in de 2e klas van het vlietland college. Ik was aan het puberen, ging naar InCasa tienerdisco's en maakte me druk over wat ik nu weer aan moest vandaag. Opa werd op zijn 14e weg gestuurd uit het kindertehuis door de Japanners en moest terug naar huis. Hij was te jong voor het jappenkamp. Ik blijf de tegenstellingen/verschillen uit ons leven bizar vinden.

Het ontbijt van het hotel begon eigenlijk pas om 7:00, maar de eigenaren van het hotel waren zo lief om voor ons al om 6:00 wat klaar te zetten. Lekker watermeloen, boterhammen met Nederlands beleg (hagelslag, pindakaas) en rijst met ajam ketjap. Pap en Em moeten er niet aan denken, maar ik denk dat ik morgen ochtend wel voor een "asian style"-breakfast ga. Alleen dan niet om 6u sochtends :-P.

Stipt om 6:30 reden we weg naar Sukabumi. Onderweg werden er veel verhalen verteld over alle oom's en tante's (opa komt uit een gezin van 10). Af en toe raken Em en ik de kluts kwijt wie nu precies wie is, maar het beeld wordt wel steeds completer.

Ik wil niet zeggen dat Indonesië voelt als thuis komen, de cliché. Maar ik moet wel zeggen dat het vertrouwd voelt. In vergelijking met Thailand en Kuala Lumpur voelt dit vertrouwder, ik voel me minder toerist. Ik vind de mensen vriendelijker en dingen zijn herkenbaar. Met dingen doel ik op de ajam ketjap van het ontbijt en bepaalde woorden die ik bij opa en oma thuis wel eens heb gehoord. Ik kan het niet zo goed uitleggen, het is echt een gevoel.

Helaas waren we niet de enigen met het idee naar Sukabumi te gaan, we hebben heel erg lang in de file gestaan. Na een gegeven moment stapte iedereen zelfs uit de auto en ging praatjes maken bij een andere auto... Kan alleen in Azië. Je zag ook mensen in de auto zitten met leren jacks aan, terwijl het 35 graden is.. Volgens pap een soort status symbool, dat zij zo goede airco hebben dat ze leren jacks kunnen dragen.. Toen de file net weer een beetje door begon te rijden, had de auto voor ons autopech. Wij balen. De man was in z'n eentje en probeerde de auto te duwen. Ik had het echt met hem te doen. We wilde net de auto uitstappen om hem te helpen, tot de mannetjes die pinda's verkochten op straat hem te hulp schoten. Inmiddels hadden wij hem ingehaald en konden dus vanuit de achterruit alles live volgen. De auto werd naar voor en naar achter geduwd en bij de vijfde keer deed hij het weer. De mannetjes kregen geld en gingen weer verder. Mooi om te zien :-).

Na 6u lang onderweg te zijn geweest, vonden we eindelijk een restaurantje om te eten. Het was een Soedanees restaurant en het was er lekker druk. Ik wilde eens wat anders bestellen dan saté en nasi goreng, dus bestelde ajam bakar. Geen idee wat ik kon verwachten. Kreeg ik een hele geroosterde kip, met kop en al! Je zag z'n snavel en oog nog zitten. Het was wel lekker! :-)

Uiteindelijk, na 9u in de auto zitten, konden we eruit om te kijken naar het tehuis waar opa vroeger van zijn 8e tot zijn 14e heeft gewoond. Natuurlijk schoot ik al vol voordat ik überhaupt uit de auto was geklommen. Ik vond het zo bijzonder om me voor te stellen dat precies 80 jaar geleden, 1936, opa hier op zijn blote voetjes rond liep (vertelde Lisette). Altijd als mensen vragen wat mijn afkomst is, vertel ik dat mijn opa en oma uit Indonesië komen en dit hier is dus waar zij vandaan komen. Bijzonder dat ik de kans krijg om hier te zijn.

We zijn eerst naar de kerk gelopen waar opa onder andere kerstfeest vierde en volgens Lisette ook een kerststukje op voerde. De mensen die de kerk beheerde was heel schattig zich snel gaan omkleden en kwam met een net jasje aan terug. Hij gaf ons flesjes water, wilde met ons op de foto en we hebben in een boek geschreven. Voor hem misschien wel net zo bijzonder, dat er mensen helemaal uit Nederland komen om te kijken naar zijn kerk omdat er 80 jaar geleden iemand naar de kerk ging die hij beheert. Vervolgens zijn we rond gaan lopen rondom het tehuis en ook hier kwamen twee Indonesische mannetjes die de deuren voor ons opende en heel lief van alles vertelde, Lisette als tolk. Helaas waren de gebouwen vernieuwd, maar de fundering was origineel en het zwembad, "het jolige kikkertje", ook. Alleen was de "zwembak" nu leeg. Je zag nog wel de startblokken en de omkleedhokjes of douches. Bizar dat opa hier vroeger misschien nog wel van dit startblokken af is gedoken, of zich heeft omgekleed in dit kleedhokje.. We zijn tot slot nog naar de school geweest waar opa vroeger zat, welke nu nog steeds in gebruik is. Helaas konden we daar niet naar binnen..

Op onze weg terug naar huis reden we ook nog langs een kerk welke in het boekje stond afgebeeld. Dat boekje heeft Lisette van haar moeder gekregen en staat vol met verhalen en foto's van die tijd en het tehuis. Ook hier weer hele lieve mensen die meer dan bereid waren om ons de weg te wijzen en het een en ander te vertellen. Verder zal ik het kort houden over de terug, want we hebben opnieuw 9u in de auto gezeten. Het was eigenlijk maar 3u rijden, maar er was zo'n lange file.. Het is inmiddels 2u snachts en we zijn eindelijk thuis. In totaal hebben we er dus 18u over gedaan, maar dat was het zeker waard. Het was een super mooie dag die veel indruk op me heeft gemaakt. Wanneer mensen nu aan me vragen waar "ik vandaan kom", weet ik waar ik het over heb :-).

Liefs!